Küçücük yüzünü yukarı kaldırdı. Gökyüzü pul pul yere dökülüyordu.
Soğuktu, beyazdı. Gözleri göğün en en en yukarısından düşen kar tanesiyle yeryüzüne indi.
Siyahtı gözleri. Karın beyazına dalmıştı. Siyahla beyazın buluşmasıydı o an. Geceyle beyazın buluşması gibi sertti acımasızdı yaşanan.
Arkada kalanlar oradaydı. Yaşlı imam amca soruyor, herkes “Helal olsun” diyordu. Bir daha, bir daha soruyor, herkes bir daha, bir daha “Helal olsun” diyordu.
Sonra birbiri peşi sıra gelip geçti son dakikalar. Annesini önce omuzlarda taşımışlar sonra kazdıkları çukura koymuşlardı.
Bulut arasında kaybolan karlı zirveye çevirdi bakışını. Kendisini dökülen gökyüzü pulcuğu gibi hissetti. Kaybolmaktan korktu.
Ninesinin etekleri arasına sığındı. Yumdu gözlerini. Minik elleri ile sıkıca kavradı yaşlı kadının bacaklarını.
Bir gümbürtüyle başlamıştı her şey, bir çığlıkla kararmıştı gündüzler.
Öbek öbek dağınıktı köyü. "Deprem" dediler…"deprem…" Nasıl bir devdi bu kocaman köyünü ezip geçmişti dev ayaklarıyla?
"Deprem götürdü" dediler "kimilerini."
Nasıl götürmüştü, cebine mi koymuştu yoksa çuvalına mı koyup götürmüştü kayıp olanları?
Madem yemeyecekti neden çiğneyip tükürmüştü ölenleri?
Anlamıyordu, kimse de anlatamıyordu sorusundaki nedenleri. Ninesinin etekleri arasına sığındığı yerden gözleri sıkıca yumulu bakıyordu, soğuk topraktaki annesinin yeni yatağına.
Birden fırladı entarinin alacalı kirliliğinden, koştu annesinin toprağına sarıldı, ufacık bedeni ile soğuk tutmuş toprağı ısıtmak için.
Birden aklına geldi onu ve ninesini çukurdan çıkarmak için “Kimse var mıııı?”diye seslenmişlerdi.
“Öyleyse” dedi! "Ben de! Ben de!” dedi ve minicik dudaklarını dayadı toprağa seslendi;
“Kimse varmıııı?!… Kimse varmıı?!.. Var mı kimseeee?!…
…Kimse var mııııı?!…"
Comments